سلام///وب جالبي داري/// اگر خواستي بهمن هم سر بزن///
من از تبلور شبنم مي آيم در سكوت دريا مي خوانم سرود ماندن را و در هم مي شكنم هبوط آدم را من از واژه ي غريب غربت نگاه آِناي خود را مي دزدم و غريبان زمان را به قصد آشنايي با فردا مي پذيرم و گل واژه هاي صفا را از سرند دوستي با دو دست لغزان همچون گهواره ي كودكان به لرزه مي گيرم و باب سرودن را مي گشايم من در نيايش صبحگاهي سلام عشق را پاسخ مي دهم و مي خوانم سرود ماندن را در اذان صبح درود ستاره را با سحر حس مي كنم و سلام سحر را همچون گوشواري بر گوش خورشيد مي بينم من از باد نمي گريزم و از توفان نمي هراسم مگر نه اين كه هر دو مظهر طبيعت اند ... ؟
